Reflectieverslag

De Engelenmaker van Stefan Brijs

Wat heb ik allemaal uit dit boek geleerd? Ik ben zeker veel wijzer geworden op vlak van wetenschap, maar ook godsdienst, en zelfs ethiek.

Het heeft mij doen nadenken over de juistheid van de wetenschap: in het boek probeert dokter Hoppe om mensen te klonen, zodat hij levens kan geven wanneer hij wil, maar is dit wel een goed ding? Is het de bedoeling dat mensen zo'n macht over het leven krijgen dat ze niet alleen kunnen bepalen wanneer iemand leeft of sterft, maar zelfs hoe die persoon eruit zal zien of wanneer die persoon geboren wordt? Zijn we dan nog steeds onszelf, als we zo gemanipuleerd worden? Is het niet de bedoeling om alles te laten gebeuren zoals het volgens de natuur hoort te gebeuren, want als wij het lot in eigen handen nemen zou dat eens serieus mis kunnen lopen (zoals dat al vaker gebeurt bij de mens).
Wetenschap is een wonderbaarlijk concept, waar vele goede dingen uit voort kunnen komen, maar eens we het te ver nemen, zou dat wel eens ferm uit de hand kunnen lopen. In vele films zien we toch vaak hoe een mislukt wetenschappelijk experiment catastrofale gevolgen heeft, zoals een epidemie van ziekten of het einde van de wereld.

Qua godsdienst heb ik vooral geleerd over de invloed van religie op mensen: het kan ons motiveren, maar het kan ook de manier waarop wij kijken naar bepaalde dingen in ons leven erg beïnvloeden, en vaak in een eerder negatieve zin. Ik vind het goed als godsdienst iets is om aan vast te klampen wanneer het even minder goed gaat, als het een lichtpunt is in je leven wanneer je alle hoop verloren lijkt te zijn, maar wanneer het ons drijft tot extremiteiten en we dingen alleen van één kant kunnen bekijken, dan is godsdienst eerder slecht.
Net zoals in het verhaal, wanneer de dokter denkt dat hij juist handelt omdat hij het zogezede 'kwade' bestrijdt, maar tegelijkertijd vermoordt hij mensen, en dat zou niet mogen toegestaan zijn.

Langs de ene kant frustreert deze mentaliteit me wel, maar interesseert het me ook om te zien hoe geloof mensen in die mate kan aansporen. Hierdoor weet je niet wat er zou kunnen gebeuren of wat het volgende is dat de dokter doet: het houdt je in constante spanning en wekt je nieuwsgierigheid naar de rest van het boek.
Verder bewijst dit dat de schrijver goed zijn lezer weet te betrekken in het verhaal, als hij zo'n gevoelens en frustraties kan oproepen bij de lezer. In het begin leefde ik allesinds wel mee met het hoofdpersonage, en geloofde ik nog in het beste van hem, maar hoe meer het verhaal zich ontwikkelde, hoe meer ik walgde van dokter Hoppe. Achteraf gezien was ik wel verbaasd dat ik zo betrokken was bij het verhaal, het komt namelijk niet vaak voor dat je zo'n hevige gevoelens krijgt bij een boek.
Maar dit is net iets positiefs: dit bewijst de genialiteit en passie waarmee Stefan Brijs schrijft, en van zo'n schrijvers kan ik juist nooit genoeg krijgen, zij blijven boeien tot op het einde.